naar de koelte en een warm huis

De overgang naar koel

Gisteravond hebben we nog even wat gegeten, gedronken en nog winkels bezocht die tegenover het hotel stonden. (30 graden ) We hebben de wekker vroeg gezet om uit te checken en om de huurauto bij Alamo in te leveren. Aangekomen bij de auto inleverpoort van Alamo begon een medewerker Swahili tegen ons te spreken. Toen hij nader keek en mijn bleekgezicht zag sprak hij ook ietsjes Nederlands. Onze achternaam klinkt als een "Big chief from Swahili". zei hij. Met een kleine inspectie rondom de auto en de Mile stand te hebben opgeschreven, mochten wij de auto verlaten. Hij had voor ons een trolley klaar staan voor de koffers. Snel in de shuttlebus en op naar Terminal 1 van L.A. Airport (LAX). Alles liep gesmeerd en volledig automatisch. (overzichtelijker dan Schiphol) Een medewerker van US Airways (wij denken 70 jaar) heeft ons geholpen met het printen van de digitale ticket. Lopend achter de massa, zoals men dat vroeger ook deed met de eerste emigranten die aankwamen in New York met dien verschil dat we nog niet werden gedesinfecteerd, maar alles verliep efficiënt en gesmeerd.

Met een broodje en koffie in de hand waren wij bij de gate de menigte aan het bewonderen. Ons viel een alleen reizende jonge dame op met een enorme rugzak en ook nog eens grote handtas. Bezweet, een bleekjes zat deze obesitas dame onrustig te kijken.

​We konden instappen per zone 1,2,3 en 4 wat overigens uitstekend werkt. Marianne zone 1 en ik 3 (natuurlijk gewoon met Marianne meelopen zoals een TBS'er met begeleiding). "No Problem".  De vlucht vertrok op tijd. Na anderhalf uur te hebben gevlogen zag ik onrust in de ogen van een jonge stewardess. Ik zei tegen Marianne er is wat aan de hand. In een paar luttele seconden renden alle stewardessen door het nauwe gang pad. Mensen gingen staan in het gangpad door nieuwsgierigheid gedreven. Onze jonge dame (volgens naast gezetten passagier 16 jaar) die we hadden gespot, werd uit de stoel gehaald en in het gangpad neergelegd. Alles ging best wel hardhandig, maar dat moest ook wel wat ze had een hartinfarct. Gelukkig zat een dokter dichtbij haar, deze ging vrij snel over tot reanimatie (in een nauw gangpad). De Defibrillator AED werd aangebracht en een beademingsmasker. Dat moest ook wel want er was niet voldoende ruimte om goed te kunnen reanimeren. De daling werd ingezet, om zo snel medische assistentie te kunnen krijgen. Een noodstop in Kansas City was onvermijdelijk. De ambulance stond klaar met politie begeleiding.  Zij werd uit het nauwe gangpad "gesleurd", door het ambulancepersoneel, maar dat kon ook niet anders. De reanimatie welke erg professioneel werd uitgevoerd heeft langer dan 30 minuten geduurd. Als BHV er kon ik daar geen meerwaarde hebben, je zou alleen maar in de weglopen met zulke nauwe paden en ruimten. De kans dat ze het heeft gehaald is wel erg klein. De sfeer was meteen anders ook bij de stewardessen, grote klasse hoe zij en de toevallig aanwezige dokter hebben gehandeld. Er werd voor hun hard geapplaudisseerd. Na te hebben bijgetankt vlogen we met een vertraging van 2 uur en 6 minuten weer verder. Vooral de internationale vervolgvluchten kwamen nu in het gedrang. We hadden ons ingesteld om in Philidelphia te overnachten voor een latere vervolgvlucht. Het geluk was aan onze zijde en we konden in Philidelphia van Gate 8 zo naar gate 10 doorlopen en dit alles binnen 30 seconden. We vroegen nog aan een grondstewardess, "our suitcases ?"  "Don't worry ! otherwise a week later ....you must hurry" riep ze ons nog na.

Ppfff ..We zaten in het vliegtuig welke ons naar Amsterdam zou brengen. Na vijf minuten te hebben gezeten maakte het vliegtuig zich gereed voor vertrek. Tja de koffers zullen dan wel later komen. De reis was nu praktisch aan één stuk zonder een tussenstop en een etenspauze, zodat we niet de benen hebben kunnen strekken en enorme zin aan eten hadden. 

Aangekomen op Schiphol gingen we maar meteen door naar de bagage claim. Een nette man van US airways klopte de gegevens van onze bagage in en zei, "De koffers zit in het vliegtuig" hier had ik niet zo'n vertrouwen in, maar het klopte de koffers liepen van de band nog geen tien meter van ons vandaan en hoe ze dat nou allemaal geflikt hebben is ons een raadsel. Complimenten aan US Airways...We hebben de bagageclaim medewerker nog wel even bedankt.

Brrrrr wat is het koud in Nederland, terwijl velen ons vertelde dat het een warme 18 graad Celsius zou worden vandaag.  

Shuttlebusje pakken en op naar de parkeerplaats van het Ibis hotel, Nog een ontbijtje genomen en op naar huis. Wat koud is het als je er weer bent en een bakje echte koffie doet dan wonderen.               We zijn weer Thuis. 

groetjes Marianne, Alex en Bryan

Who the F*ck is Bryan, Tja deze zat aan de Kibling tas van Marianne. Deze leuke knuffel gorilla is het vriendje van de Narcotica hond van de douane. Van alle rondlopende mensen liep uitgerekend deze hond doelbewust rechtstreeks af op Marianne... zij keek "wat nu", maar ik zag aan de vrolijke ogen in de hondenkop dat hij ging voor de knuffel, welke opvallend bengelde aan de tas. Drukte zijn neus er tegen aan en gaf Bryan een lik. Toen ik lachte, trok de douanier de hond weg bij de tas en keek mij boos aan. De douanier liep met zijn hond door, stopte even en ze keken beide tegelijk achterom hij lachte en knikte en de hond keek met zielige bruine ogen. (zie foto)

Allemaal bedankt voor de reacties, wij gaan de verhalen nog wel ietsje bijstellen, want bij het schrijven vergeet je vaak de helft. Maar ook omdat de tijd soms beperkt is en internet niet overal op de wereld even snel en goed is.. We plaatsen nog wel een paar foto's bij en we zullen tips en trucks later nog beschrijven voor de volgende vakantiegangers.

Nachali nog veel plezier met de rondreis in zuidelijke deel Afrika we liepen elkaar net mis op schiphol..  gr. M&A